Yet, What affected the mind the worst, and continue to haunt to this day, was not the touch that was smeared on the physical body,

​

But the air saturated with unwillingness and resistance, so nauseating, has found its place and grown its roots.  The stain that stays.  Just one whiff of it can penetrate it way back inside.

​

This damned atmosphere is hidden, nested quietly, and will come out blaring, sucking you into the hellish memory every waking moment you’re not careful.

But bringing these out in the open can be a gulp of air that breathes life into your flight.  

 

Let it dry out in the light, slowly flaking away in the public eye, as you have been soaking and scrubbing the imaginary residue for far too long.

​

หากสิ่งที่กระทำต่อจิตใจมากที่สุดยังหลอกหลอน แม้ไม่ใช่ผัสสะที่ละเลงลงบนกายเนื้อสัมผัส

 

บรรยากาศแห่งความไม่ยินยอม ขัดขืน สะอิดสะเอียนนั้นได้ทาบทาฝังลึกดำรงไว้ คราบไคลที่ไม่อาจล้างออก กลิ่นพามันกลับมาอยู่ในความรู้สึกเสมอ บรรยากาศอัปรีย์เหล่านั้นซ่อนตัวมิดชิดเงียบเชียบ แต่จะออกมาเอะอะมะเทิ่งถูลู่ถูกังลากเข้าไปสู่นรกแห่งความทรงจำทุกครั้งเมื่อคุณพลั้งเผลอคิดหรือรู้สึก

 

แต่การนำสิ่งนี้ออกมาเผยตัวในที่แจ้งอาจจะเป็นเฮือกหนึ่งในการต่อสู้ของคุณ ค่อยๆ ปล่อยมันออกมาให้รับแสง ให้มันลอกล่อนสลายไปต่อหน้าธารกำนัล

 

เพราะคุณแช่น้ำล้างคราบไคลที่ไม่ได้มีอยู่ในกายเนื้อจริงมานานเกินไปแล้ว